Nedžad Ibrišimović, veliki bošnjački i bosanskohercegovački pripovjedač, romanopisac, dramatičar, pjesnik, esejist i likovni umjetnik koji je za života želio izvajati čovjekovu sjenku, preminuo je 15. septembra 2011. godine u Sarajevu. Rođen je 20. oktobra 1940. u Sarajevu, osnovnu školu završio u Žepču, a Školu za primijenjenu umjetnost (Odsjek vajarstvo) završio je 1961. godine u Sarajevu. U Sarajevu je 1977. i diplomirao na Filozofskom fakultetu, na Odsjeku za filozofiju. Bio je član Društva pisaca Bosne i Hercegovine od 1964. i član Udruženja likovnih umjetnika BiH od 1982. te dopisni član ANUBiH od 2008. godine. Za vrijeme agresije na Bosnu i Hercegovinu (1992-1995) neposredno se uključio u odbranu zemlje. Na Dobrinji je organizirao podružnicu Kulturnog društva Bošnjaka „Preporod“, koja je radila i u doba blokade ovog dijela grada Sarajeva. Bio je Društva pisaca Bosne i Hercegovine u dva mandata; od 1993. do 2001. godine. Od 1995. do 1998. bio je glavni i odgovorni urednik časopisa za književnost Život. Osnivač je i predsjednik Legološkog udruženja BiH.
Autor je knjiga priča, pripovijesti, drama, romana i pjesama koje su prevođene na češki, turski, albanski, španski, arapski, engleski, francuski, njemački i talijanski jezik. Ibrišimovićevo književno djelo proteže se počev od autorove prve pripovjedačke zbirke Kuća zatvorenih vrata (1964) i njegova prvog romana Ugursuz (1968), preko nekoliko kasnijih pojedinačnih, mahom pripovjedačkih, a potom i dramskih tekstova, među kojima su i romani Karabeg (1971) i Braća i veziri (1989), pa sve do Knjige Adema Kahrimana napisane Nedžadom Ibrišimovićem Bosancem (1992), odnosno do romana Vječnik (2005) i El-Hidrova knjiga (2011), kojima se zatvara gotovo pola stoljeća dug književni rad ovog autora.
Veliki dio Ibrišimovićeve proze uobličen je u dramske tekstove koji su uprizoreni na mnogim bosanskohercegovačkim scenama, ali i izvan njih. Autorova pozorišna adaptacija romana Ugursuz gostovala je u četiri grada Poljske te u Sterijinom pozorju u Novom Sadu. Sam autor dramatizirao je romane Ugursuz (1970) i Karabeg (1983). Drame Nedžada Ibrišimovića izvođene su na festivalima u Bosni i Hercegovini, i to na Susretima pozorišta / kazališta BiH u Brčkom, Pozorišnim kazališnim igrama u Jajcu i Festivalu bosanskohercegovačke drame u Zenici. Autor je i nekoliko radio-drama te TV-drame Ćilim, prvi put emitirane 1970. godine u režiji Aleksandra Jevđevića. Prema romanu Ugursuz snimljen je TV-film u režiji Pjera Majhrovskog za čiju je filmsku adaptaciju na Bledskom festivalu (1970) Nedžad Ibrišimović nagrađen prvom nagradom. Naporedo sa pisanjem proze, Nedžad Ibrišimović se bavio i likovnom umjetnošću, vajao je i slikao. Imao je četrnaest samostalnih izložbi. Značajna zbirka njegovih portreta Abdulaha Sidrana pohranjena je 2000. godine u Muzeju književnosti i pozorišne umjetnosti BiH. Dobitnik je brojnih nagrada i priznanja. Nakon izlaska iz štampe romana Vječnik (2005), Društvo pisaca BiH donijelo je odluku o njegovoj kandidaturi za Nobelovu nagradu za književnost. Dobitnik je brojnih značajnih nagrada, među kojima je Šestoaprilska nagrada Grada Sarajeva (1969) za roman Ugursuz, Nagrada IP “Svjetlost” (1971) za roman Karabeg, Nagrada BZK „Preporod“ (2005) za roman Vječnik i sl.
